عمو قاسم

زهرای بابا سلام

 

امروز صبح خبر از دست دادن عمو قاسم را از "ماما" شنیدم. بهت زده سکوت کردم و در خودماندم. باورم نمی شد.نمی خواستم قبول کنم.مثل لحظه ای که تو را از دست داده بودم. سریع رفتم کامپیوتر را روشن کردم و اخبار را نگاه کردم.همانی بود که نباید می بود. چطور می شد این قدر راحت"حاج قاسم" را از دست داده باشیم. باباجان دوستش داشتم مثل برادر بزرگترم،مثل عموی تو. نگاهش که می کردم مردانگی را در چهره اش می دیدم. احساس می کردم تکیه گاه من است.انگار که برادر بزرگتری باشد که برادر کوچکترش به او دلگرم باشد. برای همین گفتم عمو قاسم اگر نه مردم او را حاج قاسم،سردار،سپهبد...صدا می زدند و او برادری بزرگتر برای همه بود. برای همه جنگید تا این که "شهید" شد. امروز باباجان اگر نگویم به اندازه روز رفتنت بی قرارم. بی قرارم و خشمگین. انگار مثل از دست دادن تو سرمایه عظیمی را از دست داده ام و نمی دانم چطور این خسران را جبران کنم.خشمناکم از این که او چرا نباید باشد و دشمنان حیوان صفتش قهقه مستانه بزنند و روی زمین خدا راه بروند و آن را ناپاک کنند. دلم می خواهد انتقام بگیرم اما دستم کوتاه است. فکر می کنم اگر توانی داشتم تا الان جهانی را به خاک و خون می کشیدم!

باباجان!امروز هم حالم بد است. برای همه ما دعا کن.

 

"بابادی"