زهرای بابا سلام
امروز روز دختر است و من تک دخترم را پیشم ندارم.نمی خواهم مثل سالهای گذشته تبریک بگویم و الکی خوش باشم. می دانم پیش خدایی و جایت بهتر از پیش من است اما من دوست داشتم دخترم پیشم باشد. روزی زانویم بنشیند و برایم وراجی بکند. من هم شانه دستم بگیرم و موهایش را شانه کنم مثل همان روزهایی که بودی
زهرای بابا سلام
پنج سال گذشت و در این پنج سال سعی بالا پایین هایی را رفتم و رفتیم. از غم و غصه و دلمردگی رسیدم به این که باید زندگی کنم و البته گاهی باز بر می گردم به سر خط و همه غمهای عالم روی دلم آوار می شود. این روزهای آخر سال و اول سال نو خیلی امیدوار شده بودم که تغییری رخ می دهد. همه چیز داشت خوب پیش می رفت و من بدبین حسابی ذوق کرده بودم و پز فلانی را می دادم. نمی دانم چرا این طور شد. اصلا انتظارش را نداشتم. از کسی که این همه بعد خدا امیدم به او بود یک دفعه ناامید شدم. بدجور توی ذوقم خورد. زندگی برگشت سرخط. همان بی روحی و روزمرگی و خستگی روزهای بعد رفتنت. حرفی برای گفتن ندارم. کاش پاسخ این پرسش را می داد که چرا؟
چند وقت پیش یکی از بچه های همسایه خیلی مریض شد و تقریبا یکی دوهفته بستری بود. بعد که به خانه برگشت پدرش می گفت: خواهر کوچکش (حدودا دو ساله) خیلی ذوق کرده و مثل پروانه دور برادرش می گردد. تا شنیدم یک دفعه مثل پتک خورد توی سرم. "دادا" چطور؟ این همه سال داغ دوریت را تحمل کرده است یا بچه هایی که یک دفعه یکی از عزیزانشان را از دست می دهند. دلم برای همه شان سوخت.
"ماما" می گفت روزهای اول رفتنت همه اش می گفت بریم بیمارستان زهرا جون ببینم. می دونم دست و پاش شکسته . بدنش باندپیچی شده.اشکال نداره. بریم ببینیمش. طفلک چه روزها و ماههایی منتظر بود که برگردی. خیلی زود برای همیشه تنها شد. طفلک "دادا" !
زهرای بابا سلام
هنوز ساعتی نگذشته که "خانم قچ قچی" از این دنیا رفته است. تازه با دامپزشک هماهنگ کردم که ببرمش پیشش. یک دفعه "دادا" نعره کشید که مامان بیا خانم قچ قچی مرد و صدای گریه اش به آسمان رسید. از صبح از لانه اش بیرون نمی آمد و احساس می کردم سر حال نیست. غروب که بیرون آمد توان بالا رفتن از نرده ها را نداشت و حتی افتاد کف قفس. وقتی گرفتمش به عادت همیشگی می خواست گاز بگیره ولی توان همان هم نداشت. عاشق همین اخلاق دیوانه اش بودم همزمان که از دستم تخمه می گرفت می خواست انگشتم را هم گاز بگیرد! ولی وقتی بیرون قفس بود اول کار پرواز می کرد و روی سر یا شانه ام می نشست. مهربان بود ولی دعوایی. مثل مادر بزرگها بود. وقتی آب یا دانه نبود آن قدر صدایمان می کرد که متوجه می شدیم و وقتی می گفتم که فلان چیز تمام شده ساکت می شد و می رفت توی لانه.آقای جیک جیکی یا خانم تاب تابی یا توتو خنگوله اصلا این طور نبودند.یا وقتی شبها بی وقت صدا می کردم یا چراغی روشن می شد تا کمر بیرون می آمد و با آن چشمهای سیاهش با خشم و سکوت نگاهم می کرد طوری که یعنی نمی فهمی این وقت شب نباید صدا کنی و به نوعی خجالت زده می شدم. اصلا احساس می کردیم تو توی خانه ای! جای تو جیغ جیغ می کرد و مثل تو هم خوابش و اصولا همه چیز زندگیش به عنوان یک طوطی مرتب بود. تاب تابی و طوطو هنوز بعد چند سال گیج می زنند.
بعد رفتنت بود که با دادا رفتیم طوطی فروشی در نگاه اول عاشقشان شدیم. اسمشان را گذاشتیم آقای جیک جیکی و خانم قچ قچی. مهارت بالایی در بریدن کاغذ داشت.گفت: عقیمند. بعد تعطیلات بیایید عوضشان کنیم. که بعدش دلمان نیامد. حتی تابستان گذشته از بس ماما گفت 4 طوطی زیاده زیاد پر می ریزند خواستم بفروشمشان که دادا گریه کرد و ماما گفت من بهش عادت کردم و من هم پشیمان شدم. واقعا بانمک خانه بود.
امشب که خانم قچ قچی رفت انگار تو را دوباره از دست دادم! در این 5 سال هیچ شادی وارد خانه ما نشده بود و سر و صدا و معصومیت این پرندگان تنها شادی خانه ما بود. هر صبح یا هر وقت از سرکار برمی گشتم سر وقتشان می رفتم و کلی نازکشی خانم قچ قچی را می کردم.
"ماما" شبهای جمعه می گفت ببین قچ قچی میاد یک چیزی می خواد بهمون بگه و امشب هم شب جمعه رفت! نکند تو را می دید! شاید امشب روی شانه ات نشسته و دارد جیغ جیغ می کند!
انگار هر چیز را که خیلی دوست داریم و دلبسته اش می شویم باید از دست بدهیم. وقتی تو دلبر شده بودی و تو را یک طرف و همه دنیا را یک طرف دیگر گذاشته بودم خدا ضربه ای زد و حالیم کرد که خیر نباید این طور باشد. حالا که این طور این قدر طوطی را دوست داشتم و می داشتیم او هم باید می رفت.
از دید دیگران شاید مسخره باشد ولی همه برایش گریه کردیم.البته وقت گریه ام به خدا شکایت می کردم که 5 سال شد شادی را از خانه مان بردی و تازه داشتیم امیدوارم می شدیم که همان اندک امیدمان را ناامید کردی. همین الان هم به نوعی بسته بندی شده کنار قفسش است تا فردا جایی دفنش کنم. دلم برای آقای جیک جیکی خیلی سوخت. طفلک امروز همه اش ناز قچ قچی را می کشید مجبورش می کرد غذا بخورد. نوکش را توی ظرف فشار می داد تا بتواند آب بخورد و تا آخرین لحظات هی با پا می رفت روی پشتش و انگار تحریک یا ماساژ قلبی اش می داد.الان رفته توی لانه و درش را بسته است. اولش نگاه جسد قچ قچی می کرد و منتظر بود ولی وقتی دید دیگر صدا نمی کند ساکت شد و رفت.
گمان می کنم این تجربه مرگ عزیز هم برای "دادا" خوب بود تا با طبیعت سخت این دنیا بهتر آشنا بشود و عادت پیدا کند. بداند که همه ما رفتنی هستیم و روزی باید با عزیزانمان خداحافظی کنیم گاهی یکی یکی و گاهی با حادثه ای با همه آنها که می شناسیم و دوستشان داریم. تلنگری دوباره برایم بود که هر لحظه مرگ عزیزی ممکن است رخ دهد دل مبند.
بابا جان گاهی حرفهای همسایه را باور می کنم که دعا یا طلسمی یا نگاهی این شرایط را برایمان به وجود آورده است چون قبل از ما کسی در این خانه زندگی می کرد و بعد از آن رفته بود خانه ای دیگر. دوست همسایه بعد رفتن آن مستاجر در آن خانه ساکن شده بود مثل خانه ما علایم تخریب و نگهداری بسیار بد خانه را گزارش کرد. می گفت: "شبها در خواب صدای جیغی می شنیدم که انگار مال این دنیا نبود و از خواب می پریدم. خانمم چند بار اینجا باردار شد ولی اوایل جنین سقط می شد تا این که یک بار به طور اتفاقی بالای کابینتها قفل طلسم پیدا کردم و بعد به اصطلاح رفع طلسم همه مشکلات حل شد!" به من هم توصیه می کرد خوب بگرد جایی دعایی طلسمی پیدا می کنی. این زن و مرد مشکل داشتند!
نمی دانم ولی بابا جان امشب که خشمم باز به جوش آمد نفرین کردم. یاد همه غصه ها و سختی های این 5 ساله افتادم و از ته دل نفرین کردم که اگر رفتن تو و این وقایع نتیجه دعا و طلسم نفرین کس یا کسانی علیه من یا خانواده ام بوده است خدا فرزند عزیز این فرد یا افراد را درست در زمانی که معصومیت آنها پایان یافته است و دیگر در آن دنیا نمی توانند شفیع این پدر و مادران خطاکار احتمالی باشند از آنها بگیرد طوری که این داغی که بر دل ما نشسته است بر دلشان و بلکه بدتر بنشیند و نتوانند از آن شفاعت کودکان معصومشان در روز قیامت بهره مند شوند. هم دعانویس احتمالی و هم دعاخواه احتمالی را با هم نفرین کردم.
بابا جان حق بده گاهی این آتش دلم زبانه می کشد و با خشم کلامی و نگاه شراره می کشد. گاهی آن قدر خشم در چشمانم شدید می شود که خودم از دیدن نگاه خشم آلود خودم درآینه می ترسم.
بگذریم
زهرای بابا سلام
تعطیلات عید سال نو هست و ما خانه تنهاییم. اولش خیلی ناراحت بودم که این طور شده ولی الان اصلا دلم نمی خواهد تا پایان تعطیلات کسی را ببینم. خودم باشم و ماما و دادا.
امسال آمدن ماه رمضان باعث شد زندگی پس از زندگی را در تنهایی و سکوت بدون مزاحمتهای میهمانیهای سالهای قبل ببینیم.
یکی داشت می گفت که آنجا که بوده دلش نمی خواسته برگردد و وقتی آینده برادرها و شکست پدرش را می بیند به خاطر پدرش به این دنیا بر می گردد. چشمم به عکست بود و اشکم آویزان بود که مگر آن لحظه رفتن ضجه های من و ماما و گریه های معصومانه دادا را ندیدی که رفتی که رفتی یا شاید اصلا نشانت ندادند ؟ همان بابادی که تا نمی کشاندیش کنارت که تا صبح لگد و دستت را بکوبی روی صورتش. همان بابادی که فقط نازکشی او را قبول داشتی.
امروز هم داشتم همین برنامه را می دیدم و محو عکس تو شده بودم که خانم قچ قچی پرید روی سرم و بعد روی سینه ام و حسابی با دعوا سرم داد کشید. همان طوطی ریزه میزه دادا را می گویم. انگار تو را می دید یا حال من را درک می کرد. حس کردم می گوید دست بردار از این غصه خوردن. مگر نمی فهمی غصه خوردنت زهرا را اذیت می کند. همین طور سر و صدا می کرد و هی روی سرم و سینه ام می پرید. روبرویم که ایستاد گفتم چشم. می فهم . حرفت را فهمیدم دیگه ادامه نمیدم! انگار واقعا فهمید ساکت شد و پرید و رفت!
ذهنم را آرام کردم
اینها همان حکایت سرباز کردن جوش و دمل چرکی است که هر از گاهی اذیتت می کند تا باز حالت خوب شود
خدا کند که با خبری خوب امیدی تازه پیدا شود
تو که هوای همه را داری اینجا هم کمی هوای ما را داشته باش و آنجا دعایمان کن
دوستدارت
بابادی
زهرای بابا سلام
دیشب خوابت را دیدم. سحر بود که با صدای عجیبی که از طبقه پایین آمد از خواب پریدم. مدتی نشسته بودم که یادم آمد تو را خواب دیدم. البته نه همه چیز با همه جزییاتش. فکر کنم خانه بی بی بودیم و تو آنجا بودی. نمی دانم به گفته ما مرده بود یا زنده ولی وقتی بغلت می کردم فیزیک بدنت را حس می کردم. حتی بعد بیداری حس لمس بخشهای سفت و استخوانی بدنت در دستهایم مانده بود. در خواب هر جای دیگر می رفتیم می دیدم نیستی و می دانستم مرده ای حتی وقتی شمال می رفتیم ولی خانه بی بی حضور داشتی آن هم با تمام بدنت!
اول بیداری حسی نداشتم ولی یادم که آمد تو را بغل کرده ام خیلی کیف کردم حتیبا فرض لمس بدن مرده ات را در خواب
...قانع به خیالی ز تو بودیم چو حافظ...
بیشتر از این چیزی یادم نمی آید ولی خوابم خیلی بیشتر از این حرفها بود.
دوستدارت
"بابادی"
این هفته تقریبا خبر خوبی نبود جز این که روز حرکت ما به سمت کربلا مشخص شد. البته بعد 3 هفته هنوز خبری از گذرنامه من نشده است. گویا تنها راهش حضور در اداره گذرنامه و ...
دو روز پیش یکی از همکاران خیلی آشفته بود گویا می خواست با من حرف بزند. بالاخره دل به دریا زد و موبایلش را در آورد. گفت: دختر یکی از پسر عمه هایش یک دفعه در خانه بی قراری و بی تابی می کند. به پدرش زنگ می زند و پدر تا بیاید و بچه را ببرند بیمارستان بین راه بچه از دنیا می رود. دکترها هم ظاهرا نتوانستند دلیلش را تشخیص بدهند و در گواهی فوتش نوشتند مرگ ناگهانی! زیر دو سال داشت دخترشان تقریبا همسن تو بود موقع رفتنت. عکسش را نشانم داد. دخترکی شیرین بود. گفت: عروسک بود. همه فامیل دوستش داشتند. حالا پدرداغدار است. همه اش عکسش را پروفایل می کند و... عجیب نیست. بابا ها همه عاشق دخترشان هستند خصوصا وقتی عروسک و ملوسک باباست و اوج معصومیت و شیرین زبانیش است. گفتم: پدربزرگم وقتی داییم حدودا 7 ساله بود مرد تا آخر عمرش برایش گریه می کرد.حتی وقتی پیرمردی شده بود. نگفتم خودم هنوز عکس و فیلمهایت را می بینم و هر بار می بینم دلم برایت پرپر می زند و اشکم می ریزد. نگفتم مرگ بچه مثل دمل چرکی است هر چند وقت سرباز می کند و چرکش بیرون می زند و باز مدتی خوب می شود و فکر می کنی همه چیز خوب است. ولی می خواهم بهش بگم خدا رو شکر کنه دخترش سریع رفت. عذاب نکشید و ندید که ذره ذره وجود دختر عروسکش آب میشه و کاری از دستش برنمیاد. چرا؟ برات میگم
یک روز می خواستیم سمت شمال حرکت کنیم. ناشناسی زنگ زد. یکی از محل "ماما" بود. خانمی بود که شماره ما را از مادر بزرگ گرفته بود. برای نوه اش تومور مغزی تشخیص داده بودند و ظاهرا به چشمش هم زده بود. از مامان می خواست برای نوه اش دعا کند. می گفت دلت شکسته دخترت را از دست دادی. دعا کن نوه ام شفا پیدا کنه. دخترت حاجت میده و... پشت گوشی هر دو گریه کردند. دیشب یا پریشب ماما باخبر شد طفلک بعد تحمل رنج نزدیک به دوسال درمان سرطان از دنیا رفته. چقدر حال بدی دارند پدر مادر و هر کسی که دوستش داشت.
برای همین شکر می کنم که زود رفتی به آنی و زجر نکشیدی. برای همین به هر کس فرزندش سریع از دستش رفته پیشنهاد می کنم خدا رو شکر کنه که درد و رنج عزیزش ندیده.
بابا جان به سرم زد بپرسم اونجا هم طبقات دارید و تازه رسیده و قدیمی و ... از این همینها که عمو می گفت 23 سالت شده و ... یعنی این که از هم جدا هستید یا مثلا همین دو طفلی که از دنیا رفتند را دیدی یا همونجایی اومدند که تو بودی یا هستی؟... چه حرفیه تو که رفتی رفتی که رفتی و پشت سرتم نگاه نکردی. هیچ وقت با من و ماما تماسی نگرفتی فقط پیغام پسغام دادی که من خوبم برام غصه نخورند...
دنیا جای عجیبیه. این هفته یا آخر هفته قبل بود یکی از خانمهایی که مدرسه قران می رفت سر بارداری از دنیا رفت. سر زایمان به خاطر فشار خون بارداری به کما رفت و بعد برنگشت. بعد دو دختر پسردار شده بود(جنسشون جور شده بود!). طفلک یک بار هم از مادر شیر نخورد و یتیم شد. هرگز تا دم مرگش نخواهد فهمید مادر یعنی چه و تا آخر عمر حسرت مادر خواهد خورد.
خدا به یکی بچه میده بعد ازش پس می گیره یک عمر حسرت و داغ رو دلش میذاره. به یکی بچه میده خودش از دنیا می بره یک عمر حسرت پدر یا مادر روی دلش می گذاره...
بابایی برای این دنیا و اون دنیای ما دعا کن
عاشقت
بابادی
زهرای بابا سلام
خیلی وقت بود هیچ ویدیو و عکسی ازت نگاه نکرده بودم. امشب اومدم که یکی فرمتش عوض کنم و تو آپارات بگذارم. وقتی اینو دیدم اولش خندیدم ولی بعدش از تو خالی شدم..
یک صبح برفی روز زمستونی بیدار شده بودی و با هم تنها بودیم پیش از این که ماما و دادا بیدار بشن. دختر حرف گوش کن بابا بودی و آخرش چقدر ناز بابای گفتی. آخرین بابای گفتنت هنوز دلم می سوزونه...
