دومین خواب

زهرا جان سلام

پنج شنبه صبح 20 اردیبهشت 97 فردای خاکسپاریت بود که پسر خاله مجبور بود برای امتحانش به تهران برگردد. برای همین سحر حرکت کردند.

عرفان می گفت:

"تا صبح 3 بار خواب زهرا را دیدم. هر بار خانه شوهر خاله مامان بودیم. جمعیت زیادی دور تا دور خانه بودند و زهرا را تشویق می کردند. پیرمردی جدی دست زهرا را گرفته بود و زهرا هم با حالتی از غرور سرش را برای جمعیت تکان می داد. زهرا طوری می خندید که دندانهایش دیده می شد. هر بار که خوابیدم و بیدار شدم این خواب را تا صبح در مسیر تهران دیدم."

وقتی عکس "آقا" پدربزرگ یا به عبارتی"باباآقایت" را نشانش دادم گفت: با اطمینان نمی تونم بگم ولی خیلی شبیهش بود.

باباجان کاش همینی باشه که فکر می کنم. نه عمو نه عرفان هم  را دیده بودند و نه پیش هم بودند. دو روز متفاوت خواب دیدند و از خواب هم بی خبر بودند. حدس می زنم خواستی خبر بدی که کجا و در چه حالی هستی.

هنوز که هنوزه با علم به حال تو حال ما هنوز خرابه. نه به خاطر این که نگران جایگاهت هستیم به خاطر این که دلتنگت هستیم. خدا طوری مهرت تو دل ما جا کرد که بعد یک سال با کوچکتریم اشاره ای اشکمون سرازیر میشه.

" بی بی" زنگ زده بود تسلی دلم بشه تو سالگرد رفتنت ولی آخرش گفت: "یکی می خواد بیشتر از همه به خود من تسلیت بگه به خاطر زهرا".

نمی دانم!

==============================

خانه شوهر خاله مامان زهرا باغ سرای بزرگی است که روبروی خانه پدربزرگ زهراست.

یک سال گذشت

زهرای بابا سلام

دخترکم امروز دقیقا یک سال است که از پیش ما رفته ای. دل همه ما را سوزاندی و هنوز مرهمی بر این داغ دل پیدا نشده است.

صبح سه شنبه 18 اردیبهشت 1397 خورشیدی حدودا 9:10 تا 9:25 دقیقه صبح در پارکینگ ساختمان ... ناگهان دست اجل از راه رسید و تو نوگل زندگی من بالاترین دلبستگی دنیایی من را چید و تو را با خود برد.

باباجان! در این ساعت صبح که وقتی بیداری همه است چه وقت این بود که چشمان درشت و سیاهت را ببندی و بخوابی؟ بخوابی برای همیشه. وقت بیداری کی می شود عزیز دل بابا؟!

خسته شدم از این همه انتظار.

می گویند: وقت رفتنت بوده، اگر امروز نمی رفتی  اندکی بعدش باز می رفتی چون قرار بر رفتنت بوده. به قول خودت:" من فرشته کوچک خدایم نیامده ام که بمانم!". بابایی یعنی عقیقه ات کشک بود؟ آن صدقه دادن هر صبح "ماما" بیهوده بود؟ آن همه دعا و آرزوی سلامتی ما برای شما بی فایده بود؟

معصوم من حلوای قند بابا چرا خدا تو را از ما گرفت؟ مایی که همه ثروتمان شما دو تا بودید. نمی دانم!!!

چه ساعاتی بود ساعات سه شنبه نحس

 بین هوا و زمین در نور زیاد معلق بودم ولی با همه می گفتم و می نشستم و می رفتم

گاهی چقدر خوب است این مرفین! نمی گذارد چیزی بفهمی. اگر نبود آمپول خواب آورش چطور می توانستم این لحظات را تحمل کنم. بعد این خواب عمیق و طولانی بود که توانستم به "ماما" بگویم: که هرگز بر نمی گردی و  "ماما" به خاطر رخوت و منگی آن بود که توانست این خبر را بشنود و جان ندهد.

با گیجی از من پرسید: یعنی زهرا آی.سی.یو نیست؟ یعنی رفته؟ و گفتم: که هرگز بر نمی گردی. 

 چه کسی حال مادری را درک می کند که احساس می کند وقت شیر خوردن کودکش شده است اما طفل بی گناهش روی سینی سرد سردخانه برای همیشه خوابیده است. گاهی لازم به توضیح نیست اگر حسی باشد و شعوری  درکش می کنند

زهرای بابا

دختر بابا

نازگل بابا

دلبر بابا

این حرفها را مدتهاست به کسی نگفته ام. روی دلم تلنبار شده است. چنگ می اندازد به قلبم و فشارش می دهد

کجایی بابایی؟

تحمل یک سال دوری کافی نیست؟ اگر قرار بود به خاطر همه گناهانم ادب بشوم شده ام. بیا. دست کم گاهی هم به خوابم بیا.

بیا بابا که دارد عنان صبرم از کف می رود 

...

سردخانه

زهرای بابا سلام   امروز ظهر گذرم به سردخانه بیمارستان افتاد همانجایی که یک شبانه روز بدنت را آنجا امانت گذاشته بودم و از دور یاد لحظه ای افتادم که دیدمت. سینه ام بالا پایین می رفت و اشک چشمانم را پر کرد. باید رعایت کرد. جلو مردم باید این احساس را درونت انباشته کنی اگر نه فردا دیوانه، روانی... یا هر چیزی ممکن است صدایت کنند. وارد سردخانه که شدم مامور آنجا دری را نشان داد و گفت آنجاست. خواستم بازش کند. در را باز کرد و کشو  آن را بیرون کشید. کیسه زیپدار بزرگ سیاه رنگ حمل جسد بود که فقط  تن کوچک تو بخش کوچکی از آن را پر کرده بود. دل نداشتم بازش کنم. گفتم بازش کند. تا زیر سینه ات زیپ را پایین کشید. صورت نازت به یک طرف خم شده بود.رد خون خشک از بینی و دهانت با این که تمیزش کرده بودند به جا مانده بود. با دست آن موهای قشنگت که خون رویش بسته بود را کنار زدم. نزدیک پیشانی و گیجگاه در هر دو طرف شکسته بود.پل بینی ات هم شکسته بود و کبود بود و بادکرده. همان بینی نازک کوچکت. خم شدم و بوسیدمت. همان لپهای نرم و گرمی که همیشه "ماما" می گفت این جور نبوسش ریشت صورتش زخم می کنه. می گفتم خوب کاری می کنم مال خودمه! حالا این لپها سرد و سفت شده بود عین چرم .  آنجا بود که پذیرفتم رفته ای و دیگر برنخواهی گشت. کمرم همانجا شکست. اشکهایم فوران می کرد و گلایه ام از خدا شروع شد. گفتم خدا همیشه از تو می خواستم من را با بچه هایم آزمایش نکنی و کردی. همیشه وقتی از لذت شادی دیدن شما سرخوش می شدم به مامانی می گفتم چقدر خوبه که معمولا پدر و مادرها زودتر از بچه ها می میرند که مرگ فرزندشان را نبینند و خدایا تو این کار را هم با من کردی. نمی دانم چرا وچطور ولی گوشی را درآوردم و چند عکس از چهره زجرکشیده ات گرفتم تا شاید با دیدنش خودم را شکنجه و تنبیه کنم یا به مردم نشانش بدهم و بگویم :ببینید زهرای من قبلا این بود و حالا این شد، نمی دانم. الان هم حالم خراب است شاید می نویسم که فشار این خاطرات برداشته شود یا شاید درد دلی با خودت می کنم که نظاره گر من هستی دلتنگت"بابادی"

پرسش بی پاسخ

زهرای بابا سلام عزیزکم! امروز دلم هوایت را کرده. هر چه به آخر شب نزدیک‌تر می‌شوم بی‌قرار تر می شوم. نمی‌دانم شاید پیش مایی که وجودت این‌طور مرا متلاطم کرده است. داشتم به لحظه ای فکر می‌کردم که ماشین به پشتت کوبید و پرت شدی و سرت به زمین خورد. تصور این لحظه دیوانه ام می کند. چه بر سرت گذشت خدا می داند. آرزو می‌کنم آن‌قدر سریع رفته باشی که هیچ چیز نفهمیده باشی چه برسد به لحظه‌ای که لاستیک روی سرت رفت. هفته گذشته یک بیشعور! در خیابان نزدیک خانه گربه‌ای دید و ایستاد و باز یکباره حرکت کرد. گربه را زیر گرفت هر چند گربه نهایتاً زنده در رفت ولی صدایی که کرد باز یاد ضربه سپر افتادم. گفتم نکند بعد افتادنت خواستی بلند شوی ولی باز سپر خورده به سرت. شایدصدای سپر همان صدایی است که «دادا» شنیده.نمی دانم.چقدر بی‌ارزشم من که بودم ولی هیچ کاری نکردم.هنوز فکرش آزارم می‌دهد که چطور حتی تکان هم نخوردم. فقط دیدم که از دستم می روی. ای داد! خشکم زده بود. مثل یک فیلم آهسته که فقط ناظر تمام صحنه‌ها بودم . یخ کرده بودم. باورم نمی شد. انگار مثل همه زمین خوردنهایت انتظار داشتم بلند شوی و فوقش گریه کنی و بغلت کنم و نازت کنم تا آرام شوی. اما این بار فرق داشت. هرگز بلند نشدی. صدایی هم نکردی شاید هم من آن لحظه نشنیدم. به صورت روی زمین افتاده بودی و خونت روی زمین بود.دارم دیوانه می‌شوم از این خیال. وقتی بغلت کردم بدون حرکت، بینی و دهانت پرخون، آن چشمان درشت سیاهت همه سفیدیش برگشته بود و چیزی به من جز نوید مرگت نمی داد. چه بیهوده تلاش کردم برسانمت به اتاق احیا و چه نومیدانه به عمه و بی بی و عموها زنگ می‌زدم که برایت دعا کنند. تازه وقتی فهمیدم واقعا چه شده که پیراهن غرق خون خودم را دیدم و ذره سفیدیهایی که مابینش بود.کاش بعد دیدنت توی سردخانه که کارم به اورژانس کشید. ضربانم آن‌قدر به تندشدن و فشارم به کند شدن ادامه می‌داد که الان کنارت خوابیده بودم.کاش! بابا جان! می‌دانم رفتنت کار خدا بود ولی شاید در این وقت و در این صورت قرار نبود بری.فکر می‌کنم کوتاهی کردم. چطور پدر بی‌عرضه‌ای بودم که نتوانستم هیچ کاری برای دخترم بکنم. بابا جان می‌دانم و می‌دانی که قرآن را باز کردم و خدا در جواب پرسشم گفت: وَإِن یَمْسَسْکَ اللَّـهُ بِضُرٍّ فَلَا کَاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ ۖ وَإِن یُرِدْکَ بِخَیْرٍ فَلَا رَادَّ لِفَضْلِهِ ۚ یُصِیبُ بِهِ مَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۚ وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ ﴿١٠٧﴾ و اگر خدا بر تو ضرری خواهد هیچ کس جز او دفع آن ضرر نتواند، و اگر خیر و رحمتی خواهد باز احدی منع فضل او نتواند، که فضل و رحمت خود را به هر کس از بندگان بخواهد البته می‌رساند و اوست خدای بسیار آمرزنده و مهربان. بابا جان می‌دانم که الان به قرآن آگاهی آگاه‌تر از همه ما زمینی ها ولی باز هم دلم از این جواب آرام نمی‌شود باز هم می‌گویم شاید شاید… دیگر پیغام پسغامهایت را از طرف دیگران قبول ندارم. چرا خودت مستقیم به خوابم نمیایی و جوابم را نمی دهی؟ دیگر خود دانی و خدایت.بیا و خاطر جمعم کن که من کوتاهی نکردم و همه خواست و اراده حتمی خدا بود. نمی خواهم اذیتت کنم ولی به اندازه یک دختر برای پدرت دلتنگی نمی‌کنی که جواب این همه دلتنگی من را نمی دهی؟ بابا جان احساس می‌کنم این حضرات نمی‌توانند پاسخگوی من باشند.خودت بیا و آرامم کن. دیگر هیچ‌کس جز خودت را قبول ندارم دلتنگت بابادی

بازهم دلتنگی

زهرای بابا سلام   بابا جان دلم برای لمس حجم گونه هایت تنگ شده است. گاهی دست می برم که از توی مونیتور صورتت را بگیرم و لمس کنم ولی حیف. آن وقتها که می بوسیدمت و لپ هایت سرخ می شد از خاردادن ریشم مادرت می گفت:نکن و می گفتم: دوست دارم ولی الان در حسرت یک بار لمس و بوسیدن گونه هایت جان می دهم. آخر فرشته جان تو از چه جنسی بودی که این طور بند محبت به گردنم انداختی؟ ای بزرگترین تعلق دنیایی من نمی دانی چقدر دلتنگتم. دیشب داداشی قیامت کرد. خوابم برده بود و داداشی طبق معمول با گوشیم بازی می کرد.همان گوشیی که تا دست داداش یا مامان می دیدی می گرفتی و زودی برایم می آوردی. تا تو بودی کسی سراغ گوشیم نمی رفت چون تو همیشه مواظب بودی. یک و نیم شب بود که با های های گریه اش بیدار شدم. مثل ابر بهاری  اشک می ریخت که من زهرا را میخوام. می خوام برم پیش زهرا! داداشی عکسهای دوتاییتان را دیده بود که آن قدر عاشقانه نگاهش می کردی. دوتایی کنار هم!کنار هم! ای داد. مامان می گفت: داداشی رفته روی بالکن و اون وقت شب به آسمون نگاه می کرده و با گریه می گفته می خوام برم پیش زهرا! شاید تو رو اون بالا می دیده.شاید. نمی دونم خدا به ما رحم نکرد چرا به این طفل معصوم رحم نکرد؟یعنی خدا نمی دونست چقدر تو رو دوست داره؟ حالا من با "داداشی" چکار کنم.  جز بغل کردنش و بوسیدنش کاری نمی تونم بکنم. تو از خدا بخواه آرومش کنه. بخواه که اونو برای ما نگه داره. بخواه که به همه ما آرامش بده.56 روز از رفتنت گذشته ولی روزی بی اشک و آه نبوده. هر نگاهم به اون صورت معصومت بی قرارم می کنه همین دیشب می دیدم مامان چطوربالشتتو بوس می کرد و رو صورتش می گذاشت ولی حواسش نبود دارم می بینمش. دیشبم زود خوابیدم برای این بود که اومدم به یادت به یاد جای خالیت کنارم، بوسیدمش،گریه کردم و بغلش کردم و خوابم برد. زهرا جان! دست کم برو تو خواب "داداشی" آرومش کن. نگذار بیشتر از اینها اذیت بشه. بگذار دلش خوش بشه به دیدنت در خواب شاید کنار بیاد با نبودنت در بیداری.یادم رفت بگویم اگر پیش ما بودی امروز دقیقا 22 ماهه شده بودی. دقیق دقیق و 2 ماه دیگر همین روز می شد روز تولدت! خیلی حرفها دارم برای گفتن ولی فعلا پیش خدا خوش بگذره

حال ما

زهرا جان!حال همه ما خوب استاما تو باور نکنبابا جان!انصاف نبود سهم من از تو قاب عکسی باشد و خاطره ای