پرواز زهرا
۳۰
خرداد
صبح سه شنبه بود.18 اردیبهشت و 21 شعبان. مبارکترین ماه قمری و مذهبی مصادف شده بود با زیباترین ماه سال اردیبهشت. چون میمهمان داشتم دیرتر از همیشه سرکارم می رفتم. برادر معصوم زهرا هم دست در دستم می آمد که برویم مهد. ساعت از 9 گذشته بود.حدود 9:10-9:20 دقیقه صبح بود. زهرا قبلش از خانه بیرون آمده بود. به اجبار لباسهایش را آورده بود و داده بود تا دایی اش برایش بپوشاند. بی آنکه صبحانه ای بخورد بعد فقط چند جرعه چایی، بغل دایی اش رفته بود که می خواست قبل برگشتن به شهرستان به ماشینش در پارکینگ ساختمان سری بزند و آن را چک کند. دستان کوچکش را چرخانده بود و با ملاحت "بابای" گفته بود به همه ما و رفته بود سمت قتلگاهش"پارکینگ ساختمان". هنوز آخرین خداحافظی اش تا مغز استخوانم را می سوزاند.چه معصومانه و ناز خداحافظی کرد. تازه از خواب بیدار شده بود.مادرش می گفت شب تا صبح بی قرار بود.خوب نخوابید. 4 صبح تا حدود 5-6 صبح رفته بود دستشویی و تا توانسته بود آب بازی کرده بود و بعد رفته بود که بخوابد. 8- هشت و نیم نشده انگار که دارد دیر می شود یک دفعه بیدار شده بود و از روی تخت پایین پریده بود که برود.وقت رفتن داییش را دیدم که در انتهای پارکینگ ساختمان کنار ماشینش است.گفتم چون هم را نمی بینیم بروم خداحافظی کنم. داییش هم ما را دید و آمد سمت من کمی وسط پارکینگ البته نزدیک تر به دیوار .دست دادیم.داییش زهرا راگذاشت زمین درست پشت به سمت دیگر پارکینگ و جلوی برادرش و بین من و خودش کمی جلوتر از خط مشخص کننده لاین های جای پارک.ثانیه هایی نگذشته بود که از گوشه چشمم دیدم ماشینی دارد وارد پارکینگ می شود به خودم نهیب زدم :نزنه به زهرا! و بعد انگار کسی آرامم کرد یا تلقینم کرد گفتم:نه نمی زنه!.دلیلی هم نداشت بزنه. روز روشن بود.لباسش گل بهی بود و دمپایی اش نارنجی. تقریبا هیچ ماشینی در دو لاین وسط پارک نکرده بود.جز یکی دوتا . هنوز خیالاتم تمام نشده بود که ماشین به سمت لاین های وسط دور زد و 17-18 قدم مانده به ما مستقیم رو به جلو در امتداد خط جدا کننده حرکت کرد. بدنم قفل شده بود و زبانم لال. نه حرکتی کردم و نه حتی دادی زدم. در کوتاهترین زمانی که فکرش را می کردم به زهرا رسید و در بهت و ناباوری من سپرش به پشت زهرا خورد و دیدم که به جلو پرت شد و بعدش دیگر هیچ ندیدم چون بدنش پشت چرخها قرار گرفت.احساس کردم چرخ سمت راننده جلو بالا و پایین رفت. در این لحظه دو احساس داشتمیک:ضربه ناباورانه ای که به زهرا خورد این احساس را بهم داد که زهرا این احساس را دارد مثل کسی که بی دلیل بروی سمتش و بکوبی توی گوشش و بهت زده شود که چرادوم: احساس کردم بندی بود بین و من و زهرا که ناگهان پاره شد. یعنی زهرا از دست رفت.کشته شد.دیگه نمی بینمش.ماشین همین طور ادامه مسیر داد . وقتی شیشه راننده روبرویم قرار گرفت مبهوت نگاهش می کردم که چرا این کار را کرد!؟ آخر همکار و همسایه طبقه بالایی ما بود. نگاهش کردم.انگار من را ندیده و از کنج شیشه کنار به جایی در آسمان خیره و مات شده است. البته بعدش که برای تسلیت و عذرخواهی آمده بود ادعا می کرد من و پسرم و دایی اش را دیده است اما دخترم را نه. رویش را برگردانده که به ما سلام کند که دیده من بی قرار تندتند دستهایم را تکان می دهم! که این در تناقض با دیده من است که حتی نگاهم هم نمی کرد و اگر هم دیده بود چرا همین طور ادامه مسیر داد.چرخ بعدی هم رد شد و این احساس زجر آور را به من داد که بدن ظریف زهرا زیر چرخها خرد شده است.آخر در ضربه اول صدایی شبیه له شدن چعبه مقوایی زیر چرخها شنیدم.انگار استخوانهایش شکسته بود.بهت زده بودم. انگار راننده اصلا چیزی ندیده است و هیچ اتفاقی نیافتاده است داشت می رفت که سر جای دلخواهش پارک کند.دایی اش ناگهان جلو ماشین را گرفت و راننده پایین آمد و گفت: به خدا قسم ندیدمش!خودم چیزی یادم نمی آید ولی دایی اش گفت:وقتی پیاده شد گفتی بچمو کشتی! و راننده در جوابت این را گفت.باز هم یادم نمی آید که زهرا را من از زیر ماشین برداشتم یا داییش.اما داییش گفت: زهرا را من برداشتم و تو از بغلم گرفتی.وقتی زهرا را در آغوش گرفتم خون غلیظ و پری از سوراخهای بینی اش بیرون زده بود مثل گواش غلیظ و رقیق نشده. سفیدی چشمانش به بالا برگشته بود و هیچ واکنشی نداشت. آخ که چه چشمان سیاه و درشتی داشت.صورتش همه اش چشم بود. حالا این چشمها این طوری بسته شده بود. صدایش کردم بلند:زهرا! نمی دانم چند بار صدایش کردم فقط می دانم آن قدر بلند بود که هیچ وقت در عمرم این قدر بلند کسی را صدا نزده بودم(حتی این قدر بلند داد هم نزده بودم). حتی تکانش دادم اما افسوس و هزاران افسوس. به ثانیه ای و به آنی دختر عزیزم برای همیشه از کنارم پر کشیدهمان طور که در آغوشش داشتم راننده گفت بشین برسانیمش اورژانس.نمی دانم شاید هم خودم بهش گفتم. به تندی سوار شدم و راننده دستپاچه و سریع تا در بیمارستان من را رساند.چه فریادهایی می زدم و از عجز و بی قراری بدنم را سفت می کردم و پاهایم را به داخل ماشین فشار می دادم تا شاید سریع تر برسیم. کوچه نزدیک ما بیمارستان است و دری دارد که برای عبور افراد باز است.دیگر منتظر نگهبان و باز شدن در برای ماشین نشدم. به همان حالی که زهرا روی دستهایم بود پریدم داخل و دویدم سمت اورژانس. پرایدی که می رفت پارک بکند با دیدن وضعیتم درش را باز کرد و با سرعت من را رساند جلو در اورژانس. پریدم تو و سریع به سمت مسیری که قبلا می شناختم دویدم.پرسنل بیمارستان با دیدن وضعیتم سریعا به راه میانبری از پله ها هدایتم کردند. سریع از روی پله ها پایین می پریدم تا زهرا را به اتاق احیا برسانم.حتی یک بار پایم لیز خورد و نزدیک بود با کمر روی پله ها زمین بخورم. به محض رسیدن هدایت شدم به سمت اتاق احیا.برای آخرین بار بود که از بغلم جدا شد و روی تخت قرار گرفت و دیگر برای همیشه از آغوشم خداحافظی کرد.تا آن لحظه حواسم به خودم نبود اما وقتی به خودم نگاه کردم از شانه چپم تا روی دست و سینه چپم همه خون پاک زهرا بود.سینه راستم هم اندکی خونین شده بود و سفیدی کوچکی روی آن بود. ابتدا خیال کردم از مخاط بینی اش بود اما وقتی بین دو انگشتم لمسش کردم چیزی شبیه به ذره ای از مغز بود. با آن همه خونی که از تن ظریف و کوچکش رفته بود حتی اگر مغز و سرش آسیب نمی دید تقریبا به این نتیجه رسیده بودم که زهرای من برگشت ناپذیر است اما باز هم نمی خواستم قبول کنم و منتظر نتیجه احیا بودم.نگهبان جلو در ایستاده بود تا وارد نشوم و مداخله نکنم.گفت ریت قلبی دارد هنوز و بردنش سی تی اسکن تا آرامم کند ولی باز خودم بهش می گفتم با این شرایط مگه میشه برگرده.داری دلخوشی میدی. این جوجه فنچ مگه چقدر خون داشت که این همه رو لباسم نشسته! تازه وقتی به صحنه در پارکینگ برگشتم دیدم که آنجا هم خون پاکش روی آسفالت ریخته.در آن شرایط از شدت عجز شروع کردم به گرفتن شماره مادر و خواهر و برادرم که کسی جواب بدهد و بخواهم برای زهرایم دعا کنند شاید خدا نجاتش بدهد
