پنج ماه گذشت

زهرای بابا سلامبا آمدن امروز پنج ماه گذشته که ناباورانه از پیش ما رفتی. اتفاقی که به هر اتفاقی فکر کرده بودم الا این. هنوز هم حال ما خوب نیست خوب هم نخواهد شد. انتظار نابجایی مردم از ما دارند که فراموشت کنیم. چه توقع بیخودی. ما از کسی حتی از راننده بی خیال انتظاری نداریم نمی دانیم چرا مردم با ما کار دارند.اگر نخواهیم کسی تسلی دل ما شود به کجا باید برویم. به زبان چیزی می گویند و هزاربار دل ما را آزرده می کنند.یکی از همین به اصطلاح سالخورده های فهمیده به بی بی گفته بود: خب بچه بوده دیگه این قدر خودتونو ناراحت نکنید. غصه نخورید...بی بی هم در جوابش گفته بود :اگه برای نوه های خودت هم این اتفاق افتاده بود همینو می گفتی؟!که کف به حلق آورده بود و صورتش سرخ شده بود که خدا نکنه و...چطور برای بچه های دیگران خدا نکنه برای چون تو گلی حالا خدا کرد!بابا جان اصلا منظورم نیست خدای ناکرده دیگر بچه های معصوم این طوری بشوند بلکه فقط از مردم می خواهم دهانشان را ببندندوهمین و بس.به سلامتی دقایقی پیش چشمم به راننده عزیز! افتاد و باز تمام وجودم گر گرفت! حیف که در این دنیا راه برگشتی نیست.اگر نه برای برگشتت حاضر بودم همه مرزهای اخلاقی... را زیر پا بگذارم تا فقط تو باشی. تا این که هر لحظه ماما بغض نکند و اشک چشمهایش را نپوشاند.تا این که دادا از تنهایی در بیاید و همه اش نپرسد چرا ما سه نفریم پس کی زهرا از بیمارستان بر می گرده. حیف. ] حتما این روز را یادت میاد. یک صبح زمستونی سال 96 که بیرون برف میومد و تنها من و تو بیدار بودیم.چه دختری بودی. هر صبح با کوچکترین صدایی بیدار می شدی و همراهم بودی تا من و دادا می رفتیم و تو باز چرت صبحگاهیت را می زدی. نه من نه ماما ندیدیم لج کنی. همینجا تا بهت میگم بای بای کن با اون صدای قشنگت اون بابای همیشگی رو گفتی و رفتی.  ماما هنوز آخرین بابای  که گفتی و با عجله با دایی رفتی رو یادشه . چی می شد هرگز کار به بابای ابدی نمی کشید!